Maria Antònia Canalsek zioen ia ezinezkoa dela esatea noiz sartzen diren haurrak zenbakien munduan. Hala ere, haurtxoekin egindako ikerketari esker (Antell eta Keating; Starkey eta Cooper), gaur egun badakigu haurtxoak kopuru batzuk “begiz” ezagutzeko eta balioesteko gaitasunarekin jaiotzen direla, hau da, zenbatzeko beharrik gabe. Errekonozitzeko eta zenbatesteko gaitasuna oso eraginkorra da kopuru txikien kasuan, batez ere, objektu bat edo bi bakarrik dauzkagunean. Kopuruak gora egin ahala, ordea, ez da hain eraginkorra. Dena den, horrek adierazten digu prest gaudela biologikoki arreta errealitatearen alderdi kuantitatiboetan jartzeko. Badakigu, halaber, zenbakiaren kontzeptua eraikitzeko prozesuak esperientzia eta denbora asko eskatzen dituela; Dickson, Brown eta Gibsonen arabera, bost urte inguru: bi urtetik zazpi urtera.

Beraz, kopuruari inguruko lehen esperientziak gure gorputzari lotuta daude: ni bat naiz, eta buru bat eta sabel bat ditut, baina baita bi begi, bi esku, bi hanka… ere. Bat eta bi kontzeptuak intuitiboki eraikitzen dira, eta haurrek beren kabuz ikasi ohi dituzte. Horregatik, eskolara joaten direnean, haur gehienak gai dira kopuru horiek antzemateko eta bereizteko. Ondorioz, haurrak objektuak modu objektiboan hartzen hasten dira; hau da, objektuak ez direla gorputzaren parte hautematen dute, eta haien artean loturak ezartzen hasten dira. Denbora luze samarra igaroko da (askotan urtebete inguru) hiru nozioa barneratzen duten arte, hau da, hiru gauza zer diren ulertzen duten arte. Oso normala da, zenbaki hori eta hurrengoak haurraren gorputzetik kanpo daudelako (Canals).

Badakigu, halaber, adin horietan (bi, hiru, lau, bost urte) haurrek nagusiki pertzepzioaren bidez eraikitzen dutela ezagutza (Piaget eta Inhelder). Modu naturalean, haurrak objektuen ezaugarrietan jartzen du arreta kopuruan baino lehen: kolorean, forman, tamainan… Horrek zentzua du objektu multzo batean objektu gorriak eta gorriak ez direnak bereizi behar badituzte, edo objektu bakoitzean agertzen den edo agertzen ez den ezaugarri zehatz batean arreta jarri behar badute. Kopuruan zentratzeko, berriz, multzoko objektu guztien artean erlazio bat ezarri behar dute. Gorrien multzoa egiten badut, objektu bakoitza gorria da. Lau piezako multzo bat egiten badut, arreta jartzen dudan ezaugarria ez dago objektu bakoitzaren baitan. Lau pieza daudela ondorioztatzeko, beharrezkoa da objektu horien guztien arteko erlazio mentala ezartzea (Kamii) , eta horrek abstrakzio erreflexiboa eskatzen du, pertzepzio-abstrakzioa baino konplexuagoa dena.

Beraz, azter dezagun zer gertatzen den haurra jaiotzen denetik eskolan hasten den lehen urtera arte (HH 3). Arreta kopurura bideratzea ahalbidetzen diguten gaitasun biologiko jakin batzuekin jaiotzen gara. Esperientzia eta bat eta bi kopuruak gainontzekoengandik bereiztea norberarengandik sortzen dira. Adin horretan haurra pertzepzio-aldi batean murgilduta dago, ezagutza nagusiki zentzumenen bidez eraikitzen baita: ikusmena, ukimena, entzumena, usaimena, dastamena. Hiru, lau eta hurrengo zenbakiak antzemateko behar den abstrakzio erreflexiboa eta pertzepziozko nolakotasunak antzemateko behar den abstrakzioa ez dira berdinak, zenbakia (kantitatea) ez baita objektu bakoitzaren propietate bat, objektu-multzoarena baizik.

Horregatik guztiagatik, eskolan alderdi kuantitatiboetan arreta jartzen laguntzen diegu. 1) egoera errealak erabiliko ditugu ahal dugun guztietan, baina 2) egoera didaktikoak ere sortuko ditugu: baliabide ludiko, literario, motor, musikal eta abarretatik abiatuta, testuinguru bat sortuko dugu kopuru berriak ezagutu, sortu, eztabaidatu eta adierazi edo irudikatzeko. Era berean, 3) zeregin txiki eta nahiko autonomoak egingo ditugu, ikasleek zenbakiak identifikatzen eta ordenatzen dituzten ikurrak eta hitzak ondo barnera ditzaten, eta, pixkanaka-pixkanaka, eraikitzen ari diren kopuruen nozioa finkatzen joan daitezen. Hau da, eskolan, pertzepzioaz gain, arrazoia eta gizarte-ezagutza erabiltzen laguntzen diegu, lehen zenbakiak ezagutzeko eta eraikitzeko.